අදිට්ඨං කියන්නේ සතෙකු මරනවා දැකීම නොවෙයි. දැකීම යන්න සඳහා මාඝදී වචනය දස්සනෙන යන්නයි. මෙතන "දස්සනේන" එනම් දැකීම කියන වචනය භාවිතා කරලා නැහැ. දිට්ඨි කියන්නේ දෘෂ්ඨිය. එනම් මාංස අනුභවය පිළිබඳව දෘෂ්ඨිගත වීම හෙවත් විවිධ දෘෂ්ඨි වල එල්බ ගෙන සිටීම. එවිට අදිට්ඨං යනුවෙන් විස්තර වෙන්නේ ආහාරය පිළිබඳව එසේ වැරදි දෘෂ්ඨි වල එල්බ ගෙන නොසිටීම යන්නයි. කෙටියෙන් විස්තර කළහොත්, ඕනෑම සත්වයෙකුගේ මරණය කර්මඵල අනුව සිදුවන බව දැන ගැනීමයි. එසේ මරණයට පත්වී ප්‍රාණය නිරුද්ධ වූ පසු එම මස් කැබැල්ලක සතෙකු නොදැකිය යුතු බව ප්‍රත්‍යක්ෂ කොට ගෙන සිටීමයි. එතැන ඇත්තේ සතරමහා ධාතු පමණක් බව අවභෝද කොට ගෙන සිටීමයි. නාම කොටස ඉවත්ව රූප කොටස පමණක් මස් කැබැල්ල තුල ඇතිබව අවභෝද කරගැනීමයි.
"චේතනාහන් භික්කවේ කම්මං වදාමි - භික්ෂුණි කර්මය නම් චේතනාවමය".
පව්-පින් කුසල්-අකුසල් ලෙස දැක්වෙන දස කුසල්-අකුසල් සිදු කරන්නේ සිතින් කයෙන් හා වචනයෙනි. මෙහිදී පව්-පින් සිදු කරන්නේ කයෙන් හා වචනයෙන් වන අතර අකුසල-කුසල සිදු කරන්නේ චෛතසිකවලිනි. මෙවැනි චෛතසික 1500 කි.
එබැවින් එක් අයෙකු විසින් කරන පව-පින හෝ කුසල-අකුසලය තව කෙනෙකුට හුවමාරු කල නොහැකිය. පින්-පව් හා කුසල්-අකුසල් තවමත් බෞද්ධයා පටලවාගෙන සිටී. පින් කිරීමෙන් පසු එම පින් අනුමෝදන් කල යුතුය. එවිට කුසල් චෛතසික ඇතිවන බැවින් කරන ලද පින කුසලයක් බවට හැරවිය හැකිය. ඒ අයුරින් පිනක් කිරීම නිසා චිත්ත සන්තානයේ තැන්පත් වන පුණ්‍ය කර්ම බීජය කුසල ධර්මයක් බවට හැරවිය හැකිය. එය ධර්මතාවයකි. එවිට පින නිසා ඇතිවූ පුණ්‍ය කර්ම බීජ කිසිවක් චිත්ත සන්තානයේ නොරැඳේ.
නිවන් මග යන්නෙකු පින් කල යුතුය. ඒ එම පින් කුසල ධර්ම බවට පත් කොට සිත පිරිසිදු කිරීම සඳහාය. ඒ සිතේ පුණ්‍ය-පාප කර්ම බීජ ඉවත් කිරීමට පුරුද්දක් ඇති කිරීම සඳහාය. නිවන් මග වැටහුණු ආර්ය ශ්‍රාවකයා පුණ්‍ය කර්මයක් හෝ සිතේ තැන්පත් නොකරයි. පින හා පව දෙකම නිවනට බාදාවක් බැවිනි. එනම් පින් කලද ඒවා තමා සන්තකයේ තබා නොගනී. උදාහරණයක් ලෙස සතෙකු මැරීම කායික-වාචික සිදුකරන පවක් බැවින් එම ස්ථානයේ සිට ක්‍රියාවෙන් හෝ වාචිකව ඊට සහාය නොදුන්නේනම් ප්‍රාණඝාතයට අනුබල දිය නොහැකිය. මේ අයුරින් මස් මාංස අනුභවය පිලිබඳ දෘෂ්ඨිය නිවැරදි කොටගත යුතුය.
කර්මය නම් චේතනාවමයි. එක් අයෙකුගේ චේතනාවක් තවකෙනෙකුට මාරු විය නොහැක. එසේ නම් ඔබ මස් මිලදී ගනී. එම මස් වෙනුවෙන් කව්රුන් හෝ එම සතා මරණ අවස්ථාවේ එම පාපය කිරීමට ඔබ චේතනාවක් පහල කර නොමැත. එනිසා ඔබ ප්‍රාණඝාතයට හසු නොවේ. ඔබ කඩෙන් මස් මිලදී ගන්නා මොහොතේදී එම මරුන සතා මැරීම පිණිසද වාචිකව ඔබ අනුබල දී නොමැත. එනම් එම සතා මැරීමට අනුබල දෙන චේතනාවක් පහල වී නොමැත. බුදු දහම අනුව එනිසා අවස්ථා දෙකේදීම කර්මයක් සිදු නොවේ.
"චේතනාහන් භික්කවේ කම්මං වදාමි - භික්ෂුණි කර්මය නම් චේතනාවමය".
පව්-පින් කුසල්-අකුසල් ලෙස දැක්වෙන දස කුසල්-අකුසල් සිදු කරන්නේ සිතින් කයෙන් හා වචනයෙනි. මෙහිදී පව්-පින් සිදු කරන්නේ කයෙන් හා වචනයෙන් වන අතර අකුසල-කුසල සිදු කරන්නේ චෛතසිකවලිනි. මෙවැනි චෛතසික 1500 කි.
එබැවින් එක් අයෙකු විසින් කරන පව-පින හෝ කුසල-අකුසලය තව කෙනෙකුට හුවමාරු කල නොහැකිය. පින්-පව් හා කුසල්-අකුසල් තවමත් බෞද්ධයා පටලවාගෙන සිටී. පින් කිරීමෙන් පසු එම පින් අනුමෝදන් කල යුතුය. එවිට කුසල් චෛතසික ඇතිවන බැවින් කරන ලද පින කුසලයක් බවට හැරවිය හැකිය. ඒ අයුරින් පිනක් කිරීම නිසා චිත්ත සන්තානයේ තැන්පත් වන පුණ්‍ය කර්ම බීජය කුසල ධර්මයක් බවට හැරවිය හැකිය. එය ධර්මතාවයකි. එවිට පින නිසා ඇතිවූ පුණ්‍ය කර්ම බීජ කිසිවක් චිත්ත සන්තානයේ නොරැඳේ.
නිවන් මග යන්නෙකු පින් කල යුතුය. ඒ එම පින් කුසල ධර්ම බවට පත් කොට සිත පිරිසිදු කිරීම සඳහාය. ඒ සිතේ පුණ්‍ය-පාප කර්ම බීජ ඉවත් කිරීමට පුරුද්දක් ඇති කිරීම සඳහාය. නිවන් මග වැටහුණු ආර්ය ශ්‍රාවකයා පුණ්‍ය කර්මයක් හෝ සිතේ තැන්පත් නොකරයි. පින හා පව දෙකම නිවනට බාදාවක් බැවිනි. එනම් පින් කලද ඒවා තමා සන්තකයේ තබා නොගනී. උදාහරණයක් ලෙස සතෙකු මැරීම කායික-වාචික සිදුකරන පවක් බැවින් එම ස්ථානයේ සිට ක්‍රියාවෙන් හෝ වාචිකව ඊට සහාය නොදුන්නේනම් ප්‍රාණඝාතයට අනුබල දිය නොහැකිය. මේ අයුරින් මස් මාංස අනුභවය පිලිබඳ දෘෂ්ඨිය නිවැරදි කොටගත යුතුය.
කර්මය නම් චේතනාවමයි. එක් අයෙකුගේ චේතනාවක් තවකෙනෙකුට මාරු විය නොහැක. එසේ නම් ඔබ මස් මිලදී ගනී. එම මස් වෙනුවෙන් කව්රුන් හෝ එම සතා මරණ අවස්ථාවේ එම පාපය කිරීමට ඔබ චේතනාවක් පහල කර නොමැත. එනිසා ඔබ ප්‍රාණඝාතයට හසු නොවේ. ඔබ කඩෙන් මස් මිලදී ගන්නා මොහොතේදී එම මරුන සතා මැරීම පිණිසද වාචිකව ඔබ අනුබල දී නොමැත. එනම් එම සතා මැරීමට අනුබල දෙන චේතනාවක් පහල වී නොමැත. බුදු දහම අනුව එනිසා අවස්ථා දෙකේදීම කර්මයක් සිදු නොවේ.
No comments:
Post a Comment